De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door vrijwilliger te worden in een hospice. In haar columns vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.
Op het moment dat ik deze column schrijf is het 19 juli 2019, de dag waarop Mike twintig jaar zou zijn geworden. Ooit de mooiste dag van mijn leven, maar nu een dag vol gemis en verdriet. Op zo’n bijzondere dag ben ik nog sentimenteler dan op andere dagen en gaan mijn gedachten nog vaker terug naar de mooie tijden die achter ons liggen. We hebben samen zoveel mooie dingen meegemaakt en zoveel gelachen om en met elkaar.
Het begon al voor Mike’s geboorte. Ik was hoogzwanger toen mijn man (donkere huidskleur) en ik (blanke huidskleur) hand in hand liepen in de stad. Op een gegeven moment kwamen we mijn toenmalige werkgeefster en haar zesjarige dochter tegen. Het meisje keek naar mijn buik en vroeg toen aan haar moeder: “Krijgen zij nou een zebra?” We lagen helemaal dubbel van het lachen om deze heerlijke kinderlogica! Ook op de dag van Mike’s geboorte hadden we de grootste lol. Nou ja, dat wil zeggen, voor en na de weeënstorm hadden we de grootste lol. Ik moest die ochtend voor een reguliere controle naar de gynaecoloog. Terwijl ik daar met heel mijn hebben en houden in de beugels hing, zegt de arts ineens: “Je hebt al 3 cm ontsluiting, dus je mag blijven, je zoon wordt vandaag geboren! Ik was zo in shock, dat ik zonder onderbroek de gang op wilde rennen, om mijn man te bellen. Want hij werkte toen in Nijmegen en moest nog helemaal terugrijden om bij de bevalling aanwezig te zijn! Gelukkig was mijn zusje bij me, die me eraan herinnerde eerst even een broek aan te trekken. Ik heb het nog vaak moeten horen! Nog een heerlijke anekdote van diezelfde dag: toen Mike na een zware bevalling eindelijk geboren was, werd hij in al zijn naakte glorie op de weegschaal gelegd. Mijn man wilde graag een foto maken van Mike en zijn geboortegewicht. Precies op het moment dat de foto werd genomen, ging Mike plassen en die foto van hem met pisstraal-boogje is echt hilarisch. Wat hebben we onze jongen vaak geplaagd met dit keiharde bewijs dat hij al vanaf het begin een grote zeikerd was!
Zo heerlijk om al die herinneringen op te halen en na te denken over wat we voor elkaar hebben betekend! Nu Mike er niet meer is, wordt me steeds meer duidelijk dat niet alleen wij hém iets geleerd hebben, maar dat hij óns ook veel heeft geleerd. Een voorbeeld hiervan is zijn reactie op iets dat hem overkwam in groep zes. Hij werd dat jaar gepest op school, vanwege zijn huidskleur. Mike had daar veel verdriet van, maar ik mocht er van hem niets mee doen, hoe graag ik dat ook wilde. Hij wilde dit zelf afhandelen. Gelukkig stopte het pesten toen hij naar de volgende groep ging. Enige tijd later kwam hij tijdens de lunchpauze naar me toe en vroeg: “Mam, mag … vanmiddag bij ons komen gamen?” Ik keek hem aan en zei: “Wat? Dat rotjoch dat jou in groep zes zo heeft gepest?” Mike antwoordde toen: “Ja mam, maar dat was in groep zes en dit is nu, voor mij is het klaar en ik geef die jongen nog een kans, want hij is nu niet meer zo.” Ik durf je best te vertellen dat ik met knarsende tanden en mijn lippen stijf op elkaar die jongen welkom heb geheten in ons huis. Wat had ik hem graag eens flink de waarheid verteld, maar uit respect voor Mike heb ik mijn mond gehouden. De jongens hebben de hele middag op de PlayStation gespeeld en het was alsof ze al jaren vrienden waren.
Ik vind het zo knap dat Mike zijn leven niet heeft laten beheersen door die gemene pesterijen én ook dat hij er zelf voor had gekozen om die jongen te vergeven. Als je er goed over nadenkt, dan is een ander vergeven eigenlijk een geschenk aan jezelf, want bij vergeven gaat het niet zo zeer over de ander maar meer over jezelf. Het is als het ware loslaten van een grote last die je met je meezeult. Zolang je die last bij je blijft dragen, laat je de ander steeds winnen. En dat geschenk had Mike zichzelf gegeven en hiermee heeft hij mij een belangrijke les over vergeving geleerd.
Ook na zijn dood heeft Mike mij waardevolle dingen laten inzien. Zo heb ik leren kijken naar wat ik nu eigenlijk echt belangrijk vind. Ik ging vroeger van de ene ongelukkige carrière naar de andere en door Mike’s dood heb ik voor mezelf gekozen en heb ik het lef gekregen om te doen waar ik gelukkig van word, namelijk schrijven. Leven is voor mij nu het meervoud van lef en ik ben best wel trots op mezelf; iets dat ik niet vaak geweest ben in mijn leven.
Wat de dood van mijn kind me ook heeft doen beseffen, is dat er geen grote en kleine dingen in het leven bestaan. Men zegt vaak dat je zonder de kleine dingen in het leven de grote dingen niet zou waarderen, maar ik vind dat je meer zou moeten genieten van wat men kleine dingen noemt. Want op een dag kijk je terug op je leven en besef je je dat dit juist de grote dingen waren. Het dagelijkse appje “Mam, wat eten we vnv?” en het gemopper dat erachteraan kwam als de maaltijd te gezond was, de aai over zijn krullenbol (toen ik er nog bij kon) of de heerlijke grote glimlach op zijn gezicht, dát zijn juist de kleine dingen die ik nu het meeste mis!
Tot slot is mijn manier van leven veranderd door Mike’s overlijden. Waar ik vroeger veel te veel met “wat als” en de toekomst bezig was, leef ik nu veel meer bij de dag. Ik ben van mening dat we allemaal zouden moeten leven met het besef dat we in de toekomst misschien wel niet meer kunnen doen wat we vandaag hadden kunnen doen. Maar tegelijkertijd is het natuurlijk niet de bedoeling dat we met een angstig gevoel rondlopen alsof ons levenseinde elk moment daar is. Daarom is mijn leven een mengelmoes geworden van “elke dag leven alsof het mijn laatste dag is” en “elke dag leven alsof het mijn eerste dag is”.
Eerstgenoemde komt bijvoorbeeld naar voren in het feit dat ik me veel minder druk maak om onze financiële toekomst. Wie zegt dat ik überhaupt een toekomst heb? Het leven is nu! Bovendien zijn bezittingen totaal niet belangrijk meer, dus we hebben ook veel minder nodig. Het tweede deel “leven alsof het mijn eerste dag is” voel ik in mijn groeiende waardering voor het wonder der natuur. Bijvoorbeeld voor het zonnetje dat tussen de takken van een boom heen gluurt om mijn gezicht te verwarmen, terwijl ik huilend aan het graf van mijn zoon sta. En heb je wel eens aandachtig gekeken naar de bewegingen van de voor- en achterpoten van een kat en gezien hoe mooi die bewegingen op elkaar afgestemd zijn? Allemaal even fascinerend! Leven vanuit de verwondering, alsof ik dingen voor de eerste keer zie, voegt zoveel meer kleur toe aan mijn leven. Maar och, wat zou ik mijn nieuwe kleurenpalet graag met Mike willen delen, want hij blijft voor altijd mijn mooiste wonder der natuur.