Column 19 – “De zin van je leven, die schrijf je zelf!”

De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door een tijd vrijwilliger te zijn in een hospice. In haar columns vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.

Toeval bestaat niet! Of wel? Of je gelooft dat het leven toeval is of dat het leven je toevalt, heeft voor mij te maken met hoe je de wereld ziet en vooral hoe je deze wilt zien. Sta je open voor een hogere macht, het spirituele of juist niet? Soms is het zoeken naar zingeving nodig om het leven enigszins te begrijpen of om het leven rijker te maken. Maar er zijn ook gebeurtenissen waarbij het vinden van enige zingeving simpelweg niet lukt, omdat het te groots is. De dood van mijn kind is zo’n gebeurtenis! Ze zeggen dat voorspoed een grote leraar is en tegenslag een nog grotere, maar welke wijze les ik moet halen uit de dood van mijn kind ontgaat me volledig.

Voor mij zijn er een aantal mogelijke zienswijzen over wie bepaalt wat er gebeurt in een mensenleven. De eerste is geloven in een God, een hogere macht die uit liefde voor ons bepaalt wat goed voor ons is en die beslist wanneer het tijd is dat iemand overlijdt. De tweede zienswijze is dat onze ziel al voor onze geboorte met andere zielen in de zielenwereld afspraken heeft gemaakt over ons leven hier op aarde. Over levenslessen die onze ziel hier op aarde moet leren om een hogere bewustwording te bereiken. Wat er hier op aarde gebeurt zou dan al grotendeels vastliggen, waaronder het moment van overlijden. De derde zienswijze is dat er niet iets of iemand is die ons stuurt, maar dat alles bij toeval gebeurt. Ik geloofde aanvankelijk zelf meer in karma. Ik had het gevoel dat als je goed doet, je goed ontmoet. Maar hier ben ik keihard van terug gekomen, want ondanks dat ik een goed mens ben, is mijn leven toch één grote aaneenschakeling van zware tegenslagen. En Mike heeft al helemaal niet verdiend wat hem is overkomen! Dat karma ook werkt als boetedoening voor fouten uit eerdere levens, daar kan ik niks mee, want mijn aardse “ik” weet niets meer van eventuele vorige levens, dus hoe kan ik daar dan nu verantwoordelijk voor worden gehouden?

Er zijn mensen die geloven in een God. Ik respecteer dat, maar ik heb er vervolgens wel moeite mee als diezelfde mensen een week na Mike’s overlijden dingen zeggen als: “God had andere plannen voor Mike” of “Ik heb met God gesproken en ik begrijp nu waarom hij Mike tot zich genomen heeft”. Nou da’s mooi voor ze, maar voor mij voelt zo’n opmerking als een klap in mijn gezicht! Alsof het daarmee okay is dat ik mijn geliefde kind kwijt ben! Er zijn echter ook gelovigen wiens geloof zwaar getest wordt door het overlijden van hun kind. Dat begrijp ik dan weer wel! Mijn opa en oma hebben tijdens hun leven twee keer een kind verloren. Beide keren hebben zij hun vertrouwen in God verloren en beide keren hervonden zij hun geloof. Ik vind dat bewonderenswaardig, dat iemand zijn vertrouwen kan geven aan degene die zijn kind van hem heeft weggenomen. Ik worstel daar te veel mee, maar ik ben wel jaloers op mensen die troost en steun, maar vooral een houvast in hun geloof kunnen vinden. 

Eén van de andere zienswijzen waar ik het over had, is dat alles bij toeval gebeurt. Maar hoe kan het dan dat de ene mens vrij makkelijk door het leven heen fietst, terwijl de andere mens de ene na de andere grote tegenslag moet verwerken. Als het toeval is, dan zou dat toch random bij iedereen moeten gebeuren?? Maar dat is dus niet zo, want het ene huisje heeft veel meer kruisjes dan het andere huisje. Een tijd geleden lag er in het hospice een man die als jongere met zijn ouders en broertjes en zusjes moest vluchten voor de regering van zijn land, omdat ze andere politieke opvattingen hadden. Ze zijn het bos ingevlucht en in de paniek die toen ontstond zijn de ouders twee kinderen kwijtgeraakt, die ze nooit meer teruggevonden hebben. Nooit zullen weten of je kinderen dood zijn of leven, hoe overleef je dat? De man uit het hospice is uiteindelijk toch opgepakt en hij heeft langere tijd in een smerige gevangenis gezeten. Hij heeft zware psychische en lichamelijke littekens overgehouden aan die gevangenschap. Na zijn gevangenistijd is hij naar Nederland gevlucht waar zijn asielaanvraag, waar hij járen wanhopig op heeft gewacht, uiteindelijk afgewezen is. Vlak voordat hij ons land uitgezet zou worden kreeg hij de diagnose uitgezaaide kanker en belandde hij na een tijdje in het hospice waar hij uiteindelijk stierf, op veel te jonge leeftijd.

Zijn levensverhaal heeft me echt geraakt en ik blijf me maar afvragen: “Waarom heeft de ene persoon zo veel meer leed te dragen dan een ander?”. Als er een God is, waarom laat hij dit gebeuren? Is het allemaal toeval, hoe kan het dan dat de bijl steeds weer bij dezelfde mensen lijkt te vallen. En als de theorie dat zielen hun eigen levenslessen uitkiezen correct is, waarom zou een ziel dan in vredesnaam zo’n zwaar leven kiezen? Je kunt dan wel zeggen: “Je krijgt wat je ziel aan kan”, maar voor sommige van mijn lotgenoten is de dood van hun kind echt letterlijk ondraaglijk gebleken. Dat zij hierdoor een einde aan hun eigen leven hebben gemaakt, dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest?

Dit zijn gedachten die regelmatig door mijn hoofd spoken, sinds Mike is overleden. Ik vind het moeilijk dat mijn vragen niet beantwoord worden. Net als dat ik het moeilijk vind om weer enige betekenis te geven aan mijn leven zonder Mike. Maar ik doe mijn best in de hoop dat ik ooit antwoord op al mijn vragen krijg. Tot dat moment daar is, is mijn nieuwe levensmotto: “De zin van je leven, die schrijf je zelf!” (Loesje). Want als er iets is dat Mike’s dood en daarmee de keiharde confrontatie met onze vergankelijkheid mij heeft laten inzien, dan is dat wel dat je er zelf het beste van moet proberen te maken! Want voor je het weet is je leven voorbij! En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me ineens dat dit wellicht de wijze les is, die me tot nu toe is ontgaan!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *