Column 34 – “Maak die mooie herinneringen, die je later zo graag wilt hebben!”

De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. In haar columns vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.

Een paar dagen geleden herdacht ik mijn vader, die al 21 jaar niet meer bij ons is. Ik schreef het volgende gedichtje op mijn persoonlijke Facebookpagina:

Dankbaarheid en liefde drogen de tranen en verzachten ‘t gemis.

Zijn dood en die van Mike lieten me zien wat écht van waarde is.

Dat alles ons slechts is geleend, de vele aardse dingen

Maar wat blijft is ‘t houden van en onze dierbaarste herinneringen!

Afscheid en herinneringen, ze zijn zo nauw met elkaar verbonden! En tegelijkertijd zijn ze zo verschillend, want waar afscheid definitief is, zijn herinneringen onuitwisbaar! Zolang je herinneringen bewaart gaat niks verloren. Dit is ook waarom ik zo graag over Mike praat en schrijf. Ik wil dat zijn naam altijd genoemd zal blijven. En dus deel ik regelmatig de mooie herinneringen die ik met mijn kind heb gemaakt. Want wat hebben we mooie jaren gehad samen.

Toch zijn niet alle herinneringen die optreden na een definitief afscheid even mooi. Dat herinneringen je ook kunnen achtervolgen, daar werd ik me van de week weer even heel bewust van. Afgelopen maandag werd mijn (al langdurig zieke) man dusdanig ziek, dat hij met de ambulance moest worden opgehaald. Wat was het vreselijk om weer flashbacks te krijgen naar maart 2018 toen Mike op dezelfde manier door ambulancepersoneel naar beneden werd geholpen. Terwijl ik achter de ambulance reed, zag ik mezelf weer zitten in de ambulance met Mike. Een herinnering die ik het liefst voor altijd uit mijn brein zou willen verwijderen.

De volgende dag had ik voor het eerst een gespreksgroep van de OOK (Ouders Overleden Kind). We moesten ons allemaal voorstellen en het verhaal vertellen over het overlijden van ons kind. Terwijl ik het verhaal vertelde, viel het mezelf op dat ik nog veel last heb van de herinneringen aan de nare gebeurtenissen van die fatale avond en nacht. En dat ik nog veel meer last heb van schuldgevoelens die ik niet zou hoeven hebben. Maar toch…

Ik voel me bijvoorbeeld nog heel schuldig, dat ik hem (toen hij nog thuis ziek in bed lag) gevraagd heb of hij misschien een pilletje had geslikt in de discotheek waar hij een paar uur daarvoor nog was geweest. Mike was altijd een heel verantwoordelijke jongeman en toch heb ik het hem gevraagd. Wat ben je voor moeder als jij je kind verdenkt van het slikken van een pilletje, terwijl je kind aan het sterven is door een meningokokbacterie? Mijn verstand weet dat de onduidelijke omstandigheden zo waren dat ik het hem wel heb moeten vragen om hem zo snel mogelijk beter te maken. Maar mijn moederhart huilt bij de gedachte dat hij moest horen dat ik hem verdacht van iets dat hij nooit zou doen.

In de gespreksgroep vervolgde ik mijn verhaal door te vertellen over wat er op de IC allemaal was gebeurd. Ook toen voelde ik opnieuw een schuldgevoel door de herinneringen die weer naar boven kwamen. Omdat mijn mans gezondheid het niet toeliet dat hij op de IC kon zijn, moest ik hem steeds updaten via de app. Mike’s lichaam ging zo snel achteruit (het ene orgaan na het andere viel uit) dat ik het niet af kon appen. Tot op de dag van vandaag voel ik me schuldig dat ik zoveel op mijn telefoon heb gezeten. Ook hier weet mijn verstand dat de omstandigheden het zo maakten en dat mijn man op de hoogte gehouden moest worden, maar mijn hart is bang dat Mike gedacht heeft dat ik meer met mijn telefoon bezig was dan met hem.

En dan was er nog dat moment waar ik al eerder over schreef, nl. het moment dat Mike in een laatste helder moment vroeg wanneer hij naar huis mocht, terwijl ik me aan het voorbereiden was op zijn dood. Twee totaal verschillende beelden die ik in mijn hoofd nog steeds niet kan rijmen met elkaar.

Dit zijn slechts enkele herinneringen die ik heel graag uit mijn brein zou willen verwijderen. Ik heb ze met EMDR-therapie geprobeerd wat te verzachten, maar ik heb van de week dus meerdere keren gemerkt dat ik er nog steeds erg mee worstel. Gelukkig realiseer ik me ook dat er veel meer goede dan slechte herinneringen aan Mike vastkleven en daar houd ik me heel graag aan vast. Zoals hoe we helemaal dubbel lagen van het lachen, bij het maken van een selfie tijdens één van onze moeder-zoon weekenden naar Disneyland Parijs. Of onze wekelijkse lunches samen; dat waren zulke fijne gezinsmomenten. Ook zijn dagelijkse appjes, zelfs die met gemopper over wat we die avond gingen eten, koester ik enorm.

Ik hoop dat met de tijd de negatieve herinneringen zullen vervagen en dat de mooie herinneringen mijn tranen van verdriet meer en meer zullen drogen. Aan eenieder die zijn geliefden nog allemaal om zich heen heeft, prijs je gelukkig! En als je de kans hebt: Maak die mooie herinneringen, die je later zo graag wilt hebben!