Column 8 – “Medemenselijkheid”

De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door vrijwilliger te worden in een hospice. In deze column vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.

Ik heb de column van deze week “medemenselijkheid” genoemd, omdat we hier na het overlijden van Mike veel mee te maken hebben gehad. In positieve, maar ook in negatieve zin hebben mensen hun ware aard laten zien. Mensen, van wie ik het eigenlijk niet had verwacht, hebben ons verrast met de liefste gebaren. Van een prachtige fotocollage van Mike of een geschilderd roodborstje tot een doos vol met lekkers voor de kerst of een gezellige high tea met Mike’s favoriete meisjes. En dat zijn slechts een paar van de tekens van medemenselijkheid, die wij hebben mogen ontvangen. Als mensen toch eens wisten hoeveel dat met ons heeft gedaan, maar dat valt niet goed in woorden uit te leggen. Als ik het dan toch in woorden moet uitdrukken: het heeft ons doen beseffen dat ondanks dat niet elke dag mooi is, er wel iets moois in elke dag kan zitten!Deze voorbeelden van medemenselijkheid hebben ons echt geholpen de moed te vinden om verder te gaan na de dood van ons kind. 

Een gevoel van medemenselijkheid vind ik ook vaak op de begraafplaats, waar ik meerdere keren per week kom. In het begin was de begraafplaats een nare plek, waar mijn kind lag en waar het verdriet overweldigend was. Maar dit is langzamerhand veranderd in een fijne plek, waar ik me verbonden voel met mijn zoon en waar ik intens kan genieten van de rust, de ruisende bomen en de tjilpende vogels om me heen. Ook heb ik al ervaren dat je de mooiste gesprekken kunt voeren op een begraafplaats, vooral met ouders die ook een kind hebben verloren. Zo had ik laatst een gesprek met een vrouw, die zelf ooit haar kind verloren heeft. Ze vroeg hoe het nu met ons ging. Ik vertelde over de ups en downs en dat ik sinds Mike’s dood heel erg de behoefte had gekregen wat te betekenen voor een ander. Dat ik daarom o.a. vrijwilliger was geworden bij een hospice. Toen zei ze dat dit voor haar heel herkenbaar was. Ze zei: “Ik heb na de dood van mijn kind een heel bijzondere band met de dood gekregen. Zelfs zo bijzonder dat ik nu in de uitvaart-business zit. Zo dankbaar werk om mensen in hun diepste en donkerste tijd te kunnen helpen.” Dat is precies waarom ik bij het hospice werk. Mooi, die saamhorigheid die zij en ik voelden die middag!

Nog een mooi voorbeeld: een tijdje terug waren een vriendin en ik even bij het graf van Mike. Zij vroeg toen aan mij, of ik wel eens praatte tegen Mike, als ik daar was. Ik vertelde, dat ik de ene keer wel wat tegen hem zeg en de andere keer alleen de planten verzorg, zonder iets te zeggen. Alleen als ik wegfiets bij het graf, blaas ik altijd standaard een handkus naar zijn foto op de steen en zeg: “Dag liefie”. Ik dacht dat ik een rare was door dat te doen, maar er zijn meer bijzondere mensen. Een poosje later was er namelijk een oude man bij het graf van zijn vrouw, vlakbij Mike’s graf. Hij was wat aan het mompelen (ik denk tegen haar aan het praten) en toen hij wegging, deed hij zoiets liefs. Elke 5 meter of zo, die hij wegliep van haar graf, draaide hij zich om en zwaaide naar het graf. Weer 5 meter verder, weer omdraaien en zwaaien richting graf en zo verder tot het graf uit beeld verdwenen was. Toen ik zelf wegfietste, keek ik even naar haar graf en zag dat ze al in 2010 overleden was. Is toch hartverwarmend om te zien, hoe ook bij deze oude man de liefde de dood overstijgt, ook na al die jaren nog?! Ik voelde zo’n mooie connectie met die man, ook al heeft hij totaal geen besef van mijn bestaan. 

Medemenselijkheid is heel mooi om te ervaren, maar helaas blijken niet alle mensen over deze eigenschap te beschikken. In plaats daarvan zijn sommigen alleen maar wreed en keihard. Zo las ik een tijdje terug een berichtje dat er een jongetje was verdronken. Ik dacht meteen: “Oh wat vreselijk voor dat jochie en wat een nachtmerrie voor zijn ouders die nu door een hel gaan”. De reacties onder het bericht waren over het algemeen van dezelfde strekking, maar er waren ook reacties te lezen waar je maag van omdraait. Dat het de eigen schuld was van de ouders, want zij hadden beter moeten opletten en zo. Dat is toch vreselijk dat mensen zo reageren? Ik kan er met de kop niet bij. Waar is bij die mensen hun empathie en medemenselijkheid?? Zien zij echt niet in, dat elke ouder wel eens heel even zijn of haar kind uit het oog verloren is en dat de ouders van dat verdronken kindje zich waarschijnlijk de rest van hun leven schuldig blijven voelen over de dood van hun kind. Ik hoop dat de ouders van dat jongetje die rotopmerkingen nooit te lezen krijgen!

Wij hebben helaas ook te maken gehad met kwetsende reacties op Mike’s overlijden. Een van die pijnlijke reacties stond bij een bericht over de inentingscampagne, waar wij ons hard voor hebben gemaakt. Een vrouw schreef: “Het is allemaal pure bangmakerij!”. Dit deed me zoveel verdriet, want mijn zoon leeft niet meer door die rotbacterie en zij zegt dat het niet iets is om bang voor te zijn?! 

Verder stond er in april 2018 een artikel (met foto) in de krant over mijn zoon Mike en zijn overlijden aan de meningokok. Ook daar werden er een aantal nare opmerkingen gemaakt, die me best wel geraakt hebben. Eén van de mensen zei: “Dat krijg je ervan als je je kind niet laat inenten!” Mike had notabene alle inentingen gehad! Bovendien is er pas sinds eind 2018 een vaccinatie voor zijn type meningokok, maar toen was het dus al te laat voor Mike!! Een andere persoon, die het artikel las, zag op de foto de huidskleur van mijn zoon en maakte de opmerking: “Dat krijg je als je al die buitenlanders naar NL haalt, met al die enge ziektes.” Mike is gewoon geboren in Nederland met een Amerikaanse vader. En de meningokok discrimineert niet! Maar al zou hij wel een buitenlandse jongeman zijn geweest! Dat maakt het toch niet minder erg, dat er zo’n jong mens is gestorven??

Wat ik hiervan heb geleerd is dat je een dikke huid moet hebben en dat mensen van alles van je kunnen vinden. Ze kunnen van je houden of ze kunnen je haten. Maar niets van dat alles heeft eigenlijk ook maar iets met jou van doen. Het zegt namelijk meer iets over hen, over hun gevoel van medemenselijkheid of gebrek daaraan! Gelukkig hebben wij mogen ervaren dat de weegschaal nog altijd de goede kant uitslaat, als het op medemenselijkheid aan komt, waarvoor onze hartelijke dank!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *