Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.
Bijtijds
Laat ik bijtijds zijn, ten behoorlijken tijde om een stukje over de winter te schrijven, een aanblik. Om te beginnen met een van toen, een die je herinnert omdat je die niet heb weggevaagd uit je geheugen. Over schorsie trappen, bijvoorbeeld, in de winters van weleer. Op een sloot bij een bollenschuur. Tot het ijs boog en kraakte. Wie haakte als eerste af. Wie bleef het erop wagen. Wie zakte erdoor. En droop dan af naar een tante vlakbij.
Laat ik nieuwe winters binnen, met nieuwe woorden? Of verwijder ik ze direct? Met op persconferenties van regeringswege aanbevolen hamerslagen direct al na het optrekken van de ochtendmist?
Laat ik me aarzelend, met nog niets op tafel, iets voorzeggen door dichters, zoals H.C. Achterberg?
Winter komt dwars door november aangestormd. En stort zich in december tegen het nieuwe jaar om in januari tegenover kale afkeurende bomen stil te blijven staan.
Welaan. De zon is zwak. Winters zwoegen in de nacht. Het winterse uit de nacht loopt de velden in. Ik loop mee. Word je vanzelf ouder. Zeker als je maar hygiënisch verpakt bent in witte, vette watten, bovendien goed verzekerd en in goede handen van dokters met warme handen. Dokters als meeuwen die scheren over daken en bomen. Een meeuw zit niet, weet de dichter Bert Schierbeek. Een meeuw zit niet en nooit in een boom.
De zon is zwak. Laat me desondanks kleumend op een bruggetje staan. Tot ik verander in een gedaante. Dat ik verander in een ijsbloem, daar stem ik niet mee in.
Het zij zo. Ik ben geen schaatser. Een skiër ook niet. Langlaufen, ja dat deed ik wel. Lang geleden. Ver weg, uit het zicht. Vallen en opstaan. Tennissen? Ook ja. Om het kwartet vol te maken. Mijn tegenstander stond ik doorgaans toe dat hij of zij op doorgangshoogte de bal kon slaan naar de plek waar ik niet stond. En dát telde.
En verder? Ik schrijf. Stukje(s) bij beetje(s). Het liefst ontdooid en tijd winnend. De lente bijtijds naar binnen roepend. Kom maar lentewind. Kom maar binnen met stemmen die tintelen. Van vogels die luidkeels over daken en bomen scheren. Ik schrijf het wel op.
Jan Stoop, 8-12-2020