Cursiefje: Japio

Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.

Maandagmiddag 9 november 2020 stond ik langs de kant van de weg die hij nog één keer ging. Een door hemzelf in de loop van jaren in woord en geschrift uitgestippelde weg. Hij was op weg naar de Oude Kerk van Borne, die hij in 2003 beschreef als ‘een eenvoudige hemel op boerenaarde’.

“Ruim acht jaar heb ik mij met de Oude Kerk beziggehouden’, verantwoordt hij. ‘Ik heb mij afgevraagd, waarom de kerk juist op die plaats is gebouwd en niet ergens anders. Wat moet de betekenis van het godshuis zijn geweest in het leven van de mensen in de vijftiende eeuw?’

Hij zocht en vond die geschiedenis. Zwervend door de archieven, zoekend in bestaande literatuur en vragend aan deskundigen naar de tot dan toe voor hem onbekende weg.

Hij sloot een soort verbond tussen hem en de kerk. Vierentwintig jaar eerder schreef hij je dat deze kerk lang heeft gefungeerd als een plek om te rusten. Om wat na te denken over de dingen van alle dag. De kerk, ‘losgepeld uit een veilige schaal van kleine woningen, oude ambachtelijke fabrieken en een oude school’, heeft het leven van gelovigen, boeren, burgers, buitenlui en mensen die zich edel voelden ‘ingeademd en uitgeademd’.

Jaap Grootenboer ging die weg nog één keer, op de eerste dag van de tweede week in november. Vlaggen wapperden halfstok. Ik stond langs die weg. Ik heb geklapt. Zachtjes. Hij heeft me niet gehoord. Ik heb gestameld: dag Jaap. En dag Japio, zoals ik hem ook wel mocht noemen. Hij heeft me niet gehoord.

Thuis schreef ik dit. Dat als de avond is gevallen je nog woorden kunt kiezen die veel zeggen of woorden die veel zwijgen. Ik noem het praten zoals bladeren op gras vallen.
Ik noem het nu ook herinneren.
Ik noem het nu ook hem herlezen.
Ik heb een fles wijn leeggedronken. Of we nog even samen waren.

Jan Stoop, 17-11-2020

Je vindt alle verhalen van Jan Stoop op BorneinBeeld.nl